ถ้าใครเคยไปสนามหลวงในอดีตจะเห็นภาพที่ชินตาก็คือการให้อาหารนกพิราบ เพราะว่าบริเวณนั้นจะมีประชากรนกพิราบอยู่กันอย่างหนาตา เป็นเพราะที่นี้มีผู้คนแวะเวียนมาให้อาหารอยู่เรื่อยๆ ทำให้บริเวณนั้นจึงกลายเป็นทั้งรังนอน และพื้นที่หากิน ซึ่งนกพิราบสามารถผลิตประชากรนกได้อย่างรวดเร็วส่งผลให้อัตราการเจริญเติบโตของนกพิราบมีมากขึ้น นกจึงเริ่มมีการขยายตัวออกไปสู่พื้นที่เมืองมากขึ้นตามลำดับ จะเห็นได้จากตามโรงงาน อาคารบ้านเรือน วัด หรือสถานที่ราชการ
และเพราะจำนวนนกพิราบมากขึ้นนี้เอง ปัญหาหรือความเดือดร้อนก็ทวีมากขึ้นตามลำดับ ทั้งการถ่ายมูดสร้างความสกปรกไว้ให้ตามอาคารบ้านเรือนตางๆ สิ่งที่อันตรายอีกอย่างก็คือเชื้อโรคที่สามารถแพร่กระจายมาสู่คนก็เป็นอีกปัญหาที่เราไม่สามารถนิ่งเฉยได้ต้อง
ปัจจุบันจึงมีการใช้วิธีต่างๆในการควบคุมปริมาณนกพิราบและการกำจัดนกพิราบ เช่น การใช้เสียงดัง ใช้โมบายรูปเหยี่ยวไล่นก ใช้ตาข่าย หรือเหล็กแหลมติดตั้งไว้ป้องกันนกเข้ามาทำรังหรือบินมาเกาะแม้ว่าวิธีการเหล่านี้จะเป็นการกำจัดนกพิราบแค่ปลายเหตุ ทางที่ดีเราควรเริ่มจากการกำจัดแหล่งอาหารที่มาจากการให้อาหารของประชาชนในพื้นที่สาธารณะ เพราะถ้าไม่เร่งดำเนินการอย่างเร่งด่วน สุดท้ายนกพิราบอาจจะยึดเมืองและทำให้คนต้องอพยพไปแทนก็ได้คะ